W czwartek grałem w siatkówkę, złapałem drobną kontuzję – ból w prawej ręce. Skutkowało to tym, że ciężko było mi spakować rower do samochodu – aby podjechać na dworzec PKP w Gliwicach. Miałem obawy czy podczas jazdy na mikro drganiach ten ból się nie będzie pogłębiać. Na szczęście podczas jazdy nie odczuwałem dyskomfortu.

Ale pojawiła się inna niespodzianka, podczas gry w siatkówkę na chwilę odczułem ból w lewym kolanie, ale po około 5-10 minutach przeszedł. O tym zapomniałem. Ale ten ból nie zapomniał o mnie. Od około 10-15 km o sobie przypomniał. Mimo wszystko jakoś dało się powoli pokonywać wyznaczoną trasę.

W miarę przejechanych kilometrów jednak ból się pogłębiał. Do szło do tego, że przed Rabsztynem był krótki podjazd z nachyleniem około 5-7%, nie dałem rady rady go podjechać. W myśl zasady czego się nie da wyjechać, można wypchać. Jednak okazało się, że ciężko mi było nawet stawiać kroki. Ból był mocny i po 2-3 krokach musiałem odpocząć. Do zaplanowanego noclegu miałem niecałe 30 km, a była godzina 15 – wiec zdecydowałem się kontynuować jazdę.
Niestety po około 6 km, sytuacja się powtórzyła na podjeździe maksymalnie 4%.
W tej sytuacji postanowiłem zakończyć sobotnią jazdę i rozbić biwak, mając nadzieję że, w nocy się zregeneruję.

Miałem ze sobą Kindle’a – więc noc minęła szybki. Niestety rano po wyjściu z hamaka i krótkim spacerem nadal odczuwałem ból w lewym kolanie. Postanowiłem dojechać na dworzec kolejowy w Olkuszu i wrócić do domu.

Kilka lat temu, też planowałem przejazd tym szlakiem – startowałem wtedy z Częstochowy – ale wtedy przejechanie 60 km było dla mnie sukcesem. Wtedy zakończyłem trasę w Zawierciu. Wychodzi na to, że wynik w tej chwili Szlak – ja to 2:0. Na pewno jednak wrócę na ten szlak – w końcu się kiedyś z nim rozprawić.