2024.05.12 Dzień 2 BBC

Zaraz po przebudzeniu, zająłem się tym co najważniejsze na ultra, czyli nagrywanie timelaps’a z wschodu słońca. W trakcie gdy timelapse się nagrywał, ja na chwilę jeszcze sobie poleżałem w hamaku, porobiłem trochę zdjęć i w końcu zacząłem się pakować. W drogę wyruszyłem o godzinie 6:19.
Wstępnie planowałem być o 6:00 w Jarosławcu, jednak poranne krzątanie się na biwaku się przeciągnęło i byłem dopiero o 6:58, jak się okazało to była bardzo dobra godzina, gdyż wszystkie żabki w Jarosławcu są jeszcze zamknięte. Na szczęście od 7:00 w niedzielę otwierali carrefour express, gdzie zakupiłem sobie na śniadanie ostatnią gotową bagietkę śniadaniową, plus 1l coca-cola. Przy okazji uzupełniłem też wodę w bidonach i wyruszyłem w dalszą drogę.

Pakując biwak, miałem ubrane nogawki, ale słońce ładnie oświetlało to miejsce i nawet rozważałem ich ściągnięcie, jednak jak się wjechało w las to temperatura spadała do około 4-5 stopni. Więc po śniadaniu postanowiłem ubrać na górę jeszcze kurtkę aby się dogrzać. Po dojechaniu w okolice Korlino, po długiej dyskusji z rowerem, a w zasadzie po słuchaniu jego żalów, postanowiłem przesmarować napęd, w końcu 200 km przejechał, a więcej było przed nim. Do tego czasu, większość osób nocujących w Jarosławcu zdążyła mnie minąć. Około godziny 9 byłem w Ustce, gdzie odwiedziłem toaletę na dworcu PKP – to nie było związane z próbą porzucenia ultra ;). Dodatkowo zjadłem hotdoga na stacji Orlen i znów uzupełniłem wodę w bidonach.

Za Ustką, BBC znów rozdziela się z trasą R10, BBC skręca na szlak pieszy E9 Nadmorski Szlak Bałtycki, lub jak ktoś woli Słupską drogę św Jakuba, które an tym odcinku prowadzą identycznie. Jest to odcinek naprawdę fajnych ścieżek leśnych, spora ilością podjazdów i zjazdów. Niestety na tym fragmencie zaczęła mi mocno szwankować nawigacja, gubiła ślad, to trochę dziwne, rok temu jechałem w tej okolicy ultra Wanoga i takich problemów nie było. Owszem odcinek bardzo fajnie poprowadzony klifem, lasem jednak mocno męczący i drenujący siły.

Zapisując się na BBC, takim cichym marzeniem było dojechać właśnie do tych klifów za Ustką i tutaj zrobić biwak. Ale dość szybko w ciągu pierwszego dnia się okazało, że to jest bardzo mało realna opcja. Trasa Wanoga, poprowadzona jest bliżej brzegu klifu, jest bardziej wymagająca technicznie na tym fragmencie, ale za to widoki na z klifu na plażę i Bałtyk są po prostu rewelacyjne, na BBC tego trochę brakowało. Zwłaszcza tego widoku z klifu Machowinko (jeśli dobrze pamiętam).

Rok temu w miejscowości Dębina (wtedy na trasie przed Ustką) zjadłem pyszny obiad w restauracji „Stodoła Rybaka”, mocno liczyłem na powtórkę i tym razem. niestety okazało się, że restauracja nadal tymczasowo jest zamknięta – czyli jeszcze nie jest sezon nad Bałtykiem. Trzeba było jechać dalej.

Z Dębiny kierowaliśmy się na obrzeża Słowińskiego Parku Narodowego, z tego co pamiętam to tutaj zaczęły się właśnie płyty betonowe, a na pewno dla mnie tutaj zaczęły się problemy – bóle barków. Przed ultra byłem na bikefiting, więc rower miałem dobrze ustawiony, ale widać zmęczenie zaczynało dawać się we znaki. Jeśli pamiętacie początek posta, to najdłuższy dystans w 2024 roku to było 130 km, a następne długości to 92 i 72 km, czyli bardzo skromnie. Ja miałem już w nogach około 270 km.

W klasycznym przejeździe R10, jedzie się zawsze ze Świnoujścia na wschód, gdyż zazwyczaj tak wieją wiatry w Polsce i jak sprawdzałem w środę i czwartek to tak wiało. Jednak w piątek już było wiadomo, że wiatr jest wschodni, na trackerze jest opcja podejrzenia kierunku wiatrów, w zasadzie na prawie każdym odcinku zawsze wiało w twarz. Owszem nie był to mocny wiatr, ale cóż, słabemu zawsze wiatr w oczy ;). Miałem takie wrażenie, że jak były lepsze warunki nawierzchni np. asfalt, to to często był odkryty teren i wtedy wiało w twarz, od Dębiny zaczynało mnie to mocno irytować i męczyć.

W końcu mijając miejscowości: Gardna Wielka, Stojcino, Smołdzino dojechałem do Kluk, czyli początku bagiennego odcinka, dawnej R10 (obecnie oficjalna trasa prowadzi bardziej na południe). Z tego co wiem, to BBC zaczyna być znane z tego, że ma dobre warunki na tych bagnach. We wrześniu 2023 roku jechałem z zachodu do Ustki, chciałem przejechać przez bagna Izbickie, jednak za pierwszym mostem (na BBC był on na końcu bagien) okazało że jest wody do połowy łydki i nie ma szans wejść na pierwszy pomost suchą stopą. Tym razem w zasadzie bagna były suche, jednak i tak lepiej trzeba było się trzymać tych drewnianych pomostów. Jak ktoś jechał tą trasą, to wie, że nie jest łatwo na nie wjechać i z n ich zjechać (zazwyczaj są to dość wysokie progi), więc spory odcinek czasem wygodniej pokonywać pieszo.

Z każdym kilometrem zaczynało mi brakować sił, poszukiwania jakiejś restauracji, spotykały się z ciągłym niepowodzeniem. W końcu w miejscowości Gać, okazało się że jest Przystań Rowerowa, gdzie zjadłem pyszne pierogi. To była bardzo dobra lokalizacja, gdyż później zaczynał się piaszczysty odcinek do Łeby. Na obiad dogoniła mnie Marta, którą poznałem dzień wcześniej na stacji BP w Darłowo, Marta nocowała w Jarosławcu, czyli w pierwszy dzień przejechała około 10 km więcej niż ja. Odcinek piaszczysty przejechaliśmy razem, moje obawy że będzie tragicznie (suche bagna) na szczęście się nie potwierdziły, trasa w 90% spokojnie przejezdna, jednak mimo to raz się wywróciłem bez wypięcia buta SPD ;).

Ja się zatrzymałem na chwilę na stacji Orlenu przed Łebą, Marta ruszyła dzielnie w dalszą drogę. Przejazd przez Mierzeję Sarbską, jest rewelacyjny, jechałem już któryś raz, jest to stary ślad R!0, obecny prowadzi na południe od jeziora Sarbsko. Niestety, znów nawigacja zaczęła mi trochę płatać figle, ale na szczęście udało się przejechać.

Od tego odcinka około 125km, zaczęły się problemy z „głową”, wyczerpanie jazdą, trochę słabym odżywianiem zaczynało brać górę. Niedaleko latarni Stilo, znam świetna miejscówkę na biwak i tak powoli rodziła się myśl aby tam wypocząć. Jednak była to dopiero około godziny 16-17, no i cały zapas kilometrów z pierwszego dnia poszedł by na marne. A wiadomo, że następnego dnia będą największe podjazdy. Więc jechałem dalej, jednak zmęczenie zaczynało plątać myśli. Odcinek między końcem mierzei Sarbskiej, a latarni Stilo, zaczął mi się dłużyć, nawet przez chwilę byłem pewien, że trasa BBC minęła te miejsce, tempo jazdy na tym odcinku mocno spadło. W końcu minąłem camping Stilo, postanowiłem się wziąć mocno w garść i przez jakiś prędkość jazdy mocno wzrosła.

Tuż przed Wydmami Lubiatowskimi, dogoniłem Martę, od tego czasu jechaliśmy dalej razem. Co do samych wydm, na pierwszym BBC, nie był tego fragmentu, jak wracałem z organizatorami do Warszawy to opowiadałem im o tym fragmencie, a później wysłałem również mój ślad GPX, którym wcześniej jechałem ten fragment. Więc ich obecność na BBC, to może moja zasługa? Będę musiał to jakoś potwierdzić. Okolice wydm, bardzo urokliwe, mostki nad strumykiem Bezimienna (tak się nazywa ten potok), miały swój czar. Zmęczenie fizyczne, a głównie psychiczne spowodowały, że nie miałem chęci wejścia na górę wydm.

Od Marty dowiedziałem się, że ma już opłacony nocleg we Władysławowie, ja tak od około 140 km, ciągle w głowie miałem aby się gdzieś zatrzymać już na biwak. Jednak postanowiłem jechać razem z Martą i później gdzież tuż przed, lub za Władysławowo rozbić biwak. W trakcie jazdy, z każdą minutą robiło się coraz zimniej, więc w okolicy Dębki, poprosiłem Martę aby sprawdziła czy w hotelu mają jeszcze wolny pokój na noc – mieli. W ten sposób załatwiłem sobie motywację na ciepły prysznic, jak i motywację aby do tego Władysławowa dojechać. W między czasie temperatury zaczęły spadać mocno, najniższa którą nawigacja mi pokazała to 1,3 stopnia.

Tuż przed Jastrzębia Góra, ślad skręcił z R10, aby zahaczyć fragment Rezerwatu Bielawa.Tutaj, moje siły były na totalnym wyczerpaniu, według garmina moja stamina skończyła się dziś w okolicy Wydm Lubatowskich. W hotelu byliśmy o 1:30, tuż przed 2 poszedłem spać.