Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy dalej żółtym szlakiem na Kopę Kondracką. Te podejście dodatkowo podkreśliło różnicę pomiędzy wytrzymałością / wydolnością moją i Asi. Jeśli ktokolwiek się zastanawia, kto na kogo czekał, to muszę uspokoić, jako dżentelmen, kobieta na podejściu zawsze powinna iść pierwsza. Zaraz po starcie, w krzakach kryła się jedna kozica – na jednym ze zdjęć trochę widać ją między kosodrzewiną.

Na Kopie Kondrackiej ilość ludzi mocno zaskoczyła, w sumie widać że pogoda była rewelacyjna, więc i ludzi dużo się pojawiło.

Po krótkiej przerwie ruszyliśmy dalej szlakiem czerwonym (którym doszliśmy już prawie do samego końca) w stronę Małołączniak. W zasadzie wstępnie mieliśmy iść dalej bez postoju, jednak zauważyliśmy, że do startu na paralotni / spadochronem przygotowują się 2 osoby. Dla ciekawych ujęć zdjęć i nagrania filmu zrobiliśmy sobie przerwę. Z filmu niestety nic nie wyszło, zdjęcia wyszły takie sobie. W miedzy czasie zrobiło się na tyle ciepło, ze Asia skorzystała z tego, ze miała odpinane nogawki w spodniach i zmieniła je w krótkie spodnie. Ja takiej opcji nie miałem, więc czy to chłodnym porankiem, czy też w upał (około 25 stopni) byłem cały czas tak samo ubrany.

W dalszą drogę wybraliśmy się na Krzesanicę, gdzie na szczycie było pookładanych sporo kamieni w wieże Z tego co wiem, to kiedyś tak się oznaczyło nie znakowane szlaki w Tatrach.

Tuż pod szczytem Ciemniak, zrobiliśmy sobie kolejną przerwę, aby zjeść kolejny posiłek. Z Ciemniaka, do doliny Kościeliskiej w zasadzie schodziliśmy cały czas szlakiem czerwony,. Tutaj powoli zaczęło u mnie wkradać się zmęczenie i znużenie dzienną wędrówką. Atrakcją okazał się mały potok, który przecinał szlak. Dodam, że tydzień temu zapomniałem zabrać ze sobą rękawiczek, tym razem o nich pamiętałem, jednak zapomniałem raczków. W zasadzie w okolicy tego potoku był lód na szlaku, ale dało się go bezpiecznie obejść. Większym utrudnieniem, była spora ilość błota w dalszej części szlaku.

W sumie cała wycieczka trwała 10 godzin, o 17 byliśmy już w samochodzie. W sobotę wieczór rozważając trasę zakładaliśmy opcję skrócenia jej i zejście Małołaczniaka szlakiem niebieskim. Na szczęście opcja skrócenia nie była potrzebna, a jak się później okazało zrobił się tam bardzo duży zator w żlebie gdzie było kilka łańcuchów.